Οι περισσότεροι γονείς υπερεκτιμούν τις δυνατότητες των παιδιών τους και πιστεύουν μπορούν να κολυμπήσουν ελεύθερα από πολύ μικρή ηλικία. Όμως, σύμφωνα με τις συστάσεις της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής, ένα παιδί έχει την ικανότητα να κολυμπήσει (με τη βοήθεια μαθημάτων) μόνο αφού φτάσει στην ηλικία των τεσσάρων ετών. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά ότι ετήσια χάνουν την ζωή τους από πνιγμό 8 άτομα ανά 100.000 πληθυσμoύ. Το 40% αυτών αφορά σε παιδιά μικρότερα των 5 ετών.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας στην παραλία είναι ότι δεν αφήνουμε ποτέ τα μικρά παιδιά μόνα τους, ούτε υπό την επίβλεψη άλλων μεγαλύτερων παιδιών. Όσο πιο μικρό είναι το παιδί, τόσο πιο κοντά του θα πρέπει να βρισκόμαστε, ώστε αν οποιαδήποτε στιγμή συμβεί κάτι να μπορέσουμε να το πιάσουμε. Ένας άλλος πολύ σημαντικός κανόνας είναι ότι τα παιδιά πηγαίνουν για κολύμπι όταν έχουν περάσει τρεις ώρες μετά από πλήρες γεύμα (π.χ. γεύμα με κρέας) και μία ώρα μετά από ελαφρύ γεύμα (π.χ. σάντουιτς, χυμός). Αποφεύγετε να γευματίζετε στις καντίνες και τα υπαίθρια ταχυφαγεία που στήνωνται το καλοκαίρι στις οργανωμένες παραλίες. Εάν κάνετε διακοπές σε μέρος όπου δεν έχετε ξαναπάει, πριν ξεκινήσετε για το μπάνιο σας ρωτήστε ποια παραλία είναι πιο ασφαλής και εύκολα προσβάσιμη. Ελέγξτε από μόνοι σας πόσο βαθιά είναι τα νερά πριν αφήσετε τα παιδιά να κολυμπήσουν. Αν υπάρχουν οργανωμένες παραλίες με παρουσία ναυαγοσώστη προτιμήστε τις. Μην αφήνετε ποτέ τα παιδιά να κολυμπάνε μόνα τους όταν η θάλασσα έχει κύμα, γιατί μπορεί να παρασυρθούν και να πνιγούν.
Τσιμπήματα στην παραλία
Τσούχτρες/μέδουσες και θαλάσσιες ανεμώνες: Τα πιο συχνά τσιμπήματα μέσα στο νερό οφείλονται σε τσούχτρες, μέδουσες και θαλάσσιες ανεμώνες. Η παρουσία τους ωστόσο στην περιοχή που κολυμπάμε δεν είναι πάντα απαραίτητη καθώς πολλές φορές με τη θαλασσοταραχή τα πλοκάμια σπάνε και πλέουν ελεύθερα, με αποτέλεσμα να έρχονται σε επαφή με το δέρμα μας και να έχουμε συμπτώματα χωρίς να τις βλέπουμε. Το τσίμπημα της τσούχτρας σπάνια έχει σοβαρές παρενέργειες (συνήθως αυτές εμφανίζονται σε ευαίσθητα και αλλεργικά άτομα). Στην πλειονότητα των περιπτώσεων η περιοχή του σώματος όπου ήλθε σε επαφή με την τσούχτρα παρουσιάζει μια έντονη κοκκινίλα με ή χωρίς φούσκωμα, που συνοδεύεται από έντονο τσούξιμο, φαγούρα, οίδημα. Ξεπλύνετε καλά την περιοχή με θαλασσινό νερό και επαλείψτε τοπικά με αντιισταμινική κρέμα, μετά από συνεννόηση με τον παιδίατρό σας.
Αχινοί: Το πάτημα αχινού αποτελεί ιδιαίτερα επώδυνη εμπειρία για τα παιδιά καθώς η παραμονή των αγκαθιών μέσα στο δέρμα επιτείνει τον πόνο. Προσπαθήστε να αφαιρέσετε τα αγκάθια με μία απλή τσιμπίδα και μετά αποστειρώστε την περιοχή με ένα κάποιο αντισηπτικό (οινόπνευμα, betadine). Για την πρόληψη των τσιμπημάτων αυτών προστατεύστε το παιδί σας, φορώντας του σαγιονάρε ή παπουτσάκια παραλίας.
Δράκαινες/σκορπίνες: Είναι ψάρια τα οποία βρίσκονται στην άμμο και τα οποία μπορούμε εύκολα να πατήσουμε. Στη ράχη τους έχουν 1 – 2 μεγάλα αγκάθια, τα οποία έχουν το δηλητήριο. Μόλις μας τσιμπήσουν, αισθανόμαστε αμέσως έντονο πόνο και σύντομα το σημείο κοκκινίζει και πρήζεται. Τα συμπτώματα γίνονται όλο και πιο επώδυνα καθώς περνάει η ώρα. Ορισμένα ευαίσθητα άτομα μπορεί να εμφανίσουν συμπτώματα αλλεργικού σοκ. Ευτυχώς το δηλητήριο της δράκαινας (όπως και τα περισσότερα δηλητήρια θαλάσσιων ζώων) είναι θερμοευαίσθητο. Προσπαθήστε να μετριάσετε τον πόνο του παιδιού σας εμβαπτίζοντας το πάσχον άκρο σε όσο το δυνατό ανεκτό θερμό νερό.
Φίδια: τα περισσότερα είδη φιδιών στην Ελλάδα δεν είναι δηλητηριώδη. Επειδή ωστόσο είναι δύσκολο να αναγνωρίσετε το είδος του φιδιού, απευθυνθείτε άμεσα στον παιδίατρό σας και επισκεφτείτε το συντομότερο δυνατό το πλησιέστερο κέντρο υγείας ή νοσοκομείο.
Μία ξεχωριστή κατηγορία τραυματισμών στην παραλία αποτελούν οι κακώσεις από ξένα σώματα, όπως μεταλλικά (και συνήθως σκουριασμένα) αντικείμενα ή γυαλιά. Οποιοδήποτε ξένο σώμα θα πρέπει να αφαιρείται από γιατρό και να προσφέρετε η κατάλληλη αντιβιοτική θεραπεία προκειμένου να αποφεύγεται η πιθανότητα μόλυνσης ή/και τετάνου.